Septiel Maykar Konig – siódmy władca i król Erellanu, syn Maykara i Anche Konig, odnowiciel Oddziału Legendarnych i dowódca (choć przez krótką chwilę) VI Oddziału Legendarnych. Septiel żył w latach 948-1032, a władał Erellanem w latach 1003-1032.

Narodziny Septiela były powszechną radościa w całym królestwie, bowiem był pierworodnym synem ukochanego króla Maykara Konig i jego żony, królowej Anche. Nieszczęśliwie bardzo szybko Septiel musiał pożegnać się z ojcem, bo gdy miał zaledwie 6 lat, Maykar zginął z ręki obudzonego Chorusa. Wychowaniem Septiela miał się zająć Bernadin Delaney, przyjaciel Maykara, na prośbę samego króla, ale matka chłopca nie wyraziła na to zgody oskarżając Bernadina o sprowokowanie Chorusa i tym samym śmierć jej męża. Anche wychowywała więc syna sama. Septiel był chłopcem niezwykle pojętnym. Swoim pochodzeniem łączył wysokie rody Nobilitów i Podniebnych (Oświeconych). Był skoncentrowany i poważny, inteligentny i mądry niczym urodzony władca, jednakże matka wpoiła mu także niechęć i awersję do walki czy bohaterstwa. Septiel przyjmował także nauki od Fionna Baraisa w zakresie dyplomacji i polityki.

Po tzw. „Wojnie Magnatów”, gdy jego królowa-matka zmarła, Septiel miał możliwość zasiąść na tronie Erellanu, jednak tego nie zrobił. Zamiast tego udał się w podróż po Ronie, a przede wszystkim do Empir Corkyia, do swojej ciotki Mayki-Ris. Tronem w tym czasie zaopiekował się Fionn Barais mianowany na namiestnika królestwa.

Septiel wstąpił na tron dopiero w roku 1003, a więc gdy miał 55 lat, co w przypadku jego pochodzenia mogło się równać wiekowi 25-30 lat. Wyglądał więc bardzo młodo, a cały dwór i poddani widzieli w nim faktycznego następce swego ojca, Maykara, który włożył koronę w podobnym wieku. Septiel jednak znacznie różnił się od ojca, nie tylko z wyglądu (miał długie srebrne włosy, pociągłą twarz i wysoki wzrost), ale też z charakteru. Był bowiem cichy, powściągliwy i ponury.

W swoich rządach skupił się przede wszystkim na rozwoju ekonomicznym kraju, co zajmowało prawie cały jego czas. W pierwszej i drugiej dekadzie XI wieku otworzono nowe dystrykty handlowe Śródgrodzia, nawiązano nową umowę z Kadaverą Wewnętrzną i Zewnętrzną na import towarów i nowinek technincznych, zrewolucjonizowano armię do nowoczesnego stylu, modnego już wówczas na zachodzie, wprowadzono prototypy broni palnej, a nad Erellanem zaczęły latać pierwsze balony. Odnowiono również wydobycie kryształu w Smoczych Górach na południu królestwa i umocniono flotę.

Król Septiel długo przymierzał się do ożenku, do czego bardzo mocno namawiał go cały dwór. Spośród kandydatek z Empir Chor, Pahadan Ukalo, a nawet Wielkiej Albaryi wybór miał paść na księżniczkę Relaje, doszło nawet do oświadczyn, ale na tym poprzestano. Kwestie zaręczyn zostały przerwane przez incydent z wstrząsami ziemi w Śródgrodziu i ujawnieniu się przeklętego wojownika z przeszłości – Sh’agili Alnemana wraz z jego sługusami.

Poprzez eskalację ataku Sh’agili niemal nie doszło do kolejnej wojny między Erellanem a Albarami. Konflikt zażegnała jednak potyczka u bram Śródgrodzia, gdzie natchniony bohaterską śmiercią swojego mentora, Septiel zdecydował się odnowić Oddział Legendarnych po ponad 80 latach jego nieistnienia. Do oddziału dołączyli Vinde, przyboczna gwardzistka Septiela, wódz Trzy Kły, pośmiertnie Barais, a jak podają rónwnież niektórzy – Bermilion „Biały Prorok”, choć ten nigdy się do tego nie przyznał. VI Oddział Legendarnych zgasł jednak tak szybko jak powstał, bo w tej samej potyczce. Dzięki jednak ich walce i poświęceniu królestwo uchroniło się od wojny i niepotrzebnego przelewu krwi, a zagrożenie ze strony Sh’agili zostało całkowicie zażegnane. W tej właśnie potyczce zmarł król Septiel mając 84 lata, co przełożyłoby się na 42 lata wieku Rończyka.