Jakiej wiedzy szukasz, Podróżniku?
< Wszystkie wpisy
Drukuj

Elbrach „Shaytan Min Alqifar”

 

Elbrach „Shaytan Min Alqifar” – jego przydomek tłumaczy się jako „Demon z Pustyni”, żył i działał w pierwszej połowie VIII wieku wg kalendarza erellańskiego, był wezyrem Wielkiej Albaryi, członkiem II Oddziału Legendarnych, przyjacielem króla Erellana i niezwykle niecierpliwym i gwałtownym człowiekiem. Przez dużą część życia nosił na ramieniu skorpiona, którego nazwał Piechur.

Historia Elbracha zaczyna się w czasach jego wczesnej młodości. Jak tylko dorósł zrozumiał krzywdę i ucisk, jaki był ciągłym udziałem ludu nomadzkiego, wówczas Elbrach zapłonął gniewem przeciwko takiemu traktowaniu, który skierował na panującego wezyra Ahmara Alnemana. By móc postawić się wezyrowi, Elbrach udał sie na pustynię, gdzie odszukał jaskinię owianego mitami kowala o pokacznej postaci. Ten wykuł dla niego miecz Alkarahię, który miał moc spotęgować gniew Elbracha i użyć go przeciwko złemu władcy. Elbrach udał się do siedziby wezyra w Kenethet, po czym w biały dzień ruszył na świątynię i wprost do wieży wezyra. Strażnicy nie zdołali go powstrzymać, bowiem jego gniew tylko wzmagał się z każdym przeciwnikiem, a siła jego miecza rosła. Gdy dotarł do wezyra, wówczas starły się dwa nomadzkie wspaniałe miecze: Alkarahia przeciwko Quat Sulta, rodowemu mieczowi dynastii Alnemanów, z drzemiącą w nim siłą dawnych wezyrów. Elbrach zwyciężył tę walkę, a następnie przejął władzę w Kenethet, aż w końcu w całej Albaryi tropiąc jeszcze przez kilka lat rodzinę i żołnierzy wiernych Alnemanom. Elbrach był pierwszym w Albaryi wezyrem nie Alnemanem, a swoim czynem zakończył 800-letnie panowanie jednej dynastii. Swoimi świeżymi rządami zaprowadził w Albaryi ład, ale przede wszystkim sprawiedliwość, której wcześniej tak brakowało uciśnionym mieszkańcom tego kraju.

Do Krainy Środka Elbrach trafił w pościgu za jednym z ostatnich szpiegów Alnemanów, H’ordisa, który zdążył już narazić się Erellanowi i obecnie był wrogiem obu tych krajów. To właśnie przy nim spotkali się dwaj królowie i zadali koniec sprytnemu zbiegowi i magowi. Elbrach zaprzyjaźnił się z Erellanem i wkrótce potem dołączył do założonego przez króla Środka II Oddziału Legendarnych. Uczestniczył w misjach legendarnych za każdym razem gdy odwiedzał Erellan, a robił to często.

Ostatnim wyzwaniem Elbracha okazało się pierwsze w Ronie spotkanie Śródmian z Barvatami. Ci groźni wojownicy, wytrzymalsi i silniejsi niż mieszkańcy Rony, okazali się być zagrożeniem, jakiego dotąd w Ronie nie widziano. Gwałtowność Elbracha okazała się być jego zgubą, ale też ostatecznym bohaterskim czynem, gdyż ruszając z ciężkozbrojnymi bez zastanowienia na grupę barvackich wściekłych wojów przedarł się aż do jednego z dowódców, wodza Klanu Wilka Matusleva, kuzyna barvackiego króla Dagosleva. Przeciwnicy stoczyli pojedynek, którego Elbrach nie przeżył. Zmarł na miejscu broniąc bramy Erellanu w roku 742. Do dziś jego pomnik stoi przy bramie wewnętrznego pierścienia Śródgrodzia, a mieszkańcy wspominają go jako ich bohaterskiego obrońcę. Do jego pomnika podróżuje mnóstwo nomadów, tęskniąc za władcą, który docenił gmin.

Jego miecz Alkarahia został pochowany wraz z nim, podczas gdy Quat Sulta trafił do kolejnego władcy Albarów, wybranego spośród ludu.