Płaskogród, położone zaledwie 20 stai od świetnością tętniącego Śródgrodzia, to miasto, które pomimo upływu czasu i zniszczeń wojennych, nadal stanowi ułomne świadectwo dawnej świetności. Jego historia sięga czasów największej świetności, gdy rozległe polany przy rzece czyniły z niego centralne centrum wymiany handlowej dla okolicznych wsi.

Skrócona Historia: W czasach największej świetności, Płaskogród, choć zlokalizowany przy rzece i dogodnym trakcie handlowym, stał się łupem ekspansji Śródgrodzia. Z racji swojego braku walorów obronnych wielokrotnie padał łupem wojen Erellanu, co doprowadziło do jego praktycznego zniknięcia z mapy. Obecnie to jedynie kamienne ruiny zagospodarowane przez miejscowych chłopów, służące jako miejsce wymiany handlowej.

Wygląd Budowli: Obecnie w Płaskogrodzie dominują kamienne chaty, które kiedyś służyły jako domy i sklepy handlowe. Ich struktury są mocno zniszczone, a drewniane elementy zostały po latach zastąpione przez miejscowych drewnem z okolicznych lasów. W miarę upływu czasu budowle te zostały dostosowane do rolniczego stylu życia, pełniąc funkcję zarówno mieszkalną, jak i gospodarczą dla chłopskich rodzin.

Życie i Praca Mieszkańców: Mieszkańcy Płaskogrodu, mimo że osadnicy w ruinach dawnego miasta, prowadzą skromne, ale prężne życie. Głównie zajmują się uprawą roli i hodowlą bydła. Wzdłuż głównego traktu handlowego, który prowadzi do Śródgrodzia, organizowane są niewielkie targi i wymiany handlowe, co umożliwia mieszkańcom utrzymanie się poprzez handel produktami rolnymi.

Praca w rolnictwie i rzemiośle to fundament życia codziennego w Płaskogrodzie. Mieszkańcy, mimo że utracili swoje pierwotne miasto, pozostają silnie związani z tymi ziemi, traktując je jako dziedzictwo swoich przodków. Niemniej jednak, ślady przeszłości w postaci kamienno-drewnianych ruin, pełnią również rolę przypomnienia o cenach, jakie płaci się w czasach wojen i konfliktów. Dlatego też, pomimo dogodnej lokalizacji, mieszkańcy nie odczuwają potrzeby odbudowywania Płaskogrodu, a raczej starają się chronić to, co zostało, i unikać niebezpieczeństw, które mogłyby się z tym wiązać.