Ahmar Alneman – ostatni panujący w Wielkiej Albaryi z dynastii Alnemanów. Znany był z wyjątkowej brutalności, jeszcze większej niż u jego przodków. Został zapamiętany jako władca absolutny, tyran, który dopuścił się skarlenia własnej dynastii i narodu. Znienawidzony przez dużą część społeczeństwa, praktycznie nie oddalał się w dobrze strzeżonej świątyni nomadzkiej Kenethet, gdzie miał swój tron. Rządził z dala od ludzi praktycznie nie opuszczając komnat wezyratu.

W swej zazdrości przegonił nadwornego kowala Xenima wytwarzającego dla Wezyratu artefakty i magiczną broń. Kowal poprzysiągł zemstę na Ahmarze wykuwając miecz Alkarahia. Miecz ten podarował tzw. Demonowi z Pustkowia, w królestwie Erellanu znanemu pod imieniem Elbrach.

Demon z Pustkowia kierowany głosem ludu udał się do Kenethet i samodzielnie przedarł się przez straże Wielkiego Wezyra, aż w końcu dotarł i do samego Ahmara. Wyzwał go na pojedynek w którym zwyciężył odbierając mu jego własny miecz Quat Sulta – pamiątkę rodu Alnemanów i symbol władzy wśród narodu nomadzkiego. Śmierć władcy mieszkańcy Albaryi potraktowali z radością, a dzień ten uznano za święto narodowe.