Sal’handril – (czyt. 'Salandril’) daw. Sal’handril Alneman, kuzyn Sh’agili Alnemana i jego osobisty ochroniarz, wysoko urodzony Albaryjczyk, później, tj. po przebudzeniu przez Kryształ Siły obudzony także do życia bez swojego wodza, za sprawą Einara „Ćmy” poznał czym jest życie wolne od przysiąg królom. Bohater potyczki z przeklętym Sh’agilem, później także ze Straszliwym Norigonem, spadkobierca Miecza Śmierci a od 1082 roku erellańskiego oficjalny członek VII Oddziału Legendarnych.

ŻYCIE W KENETHET

Sal’handril urodził się i wychował wewnątrz rodziny Alnemanów, jako dalszy kuzyn Sh’agili. Mimo szlacheckiego pochodzenia nie wszystkim z tej wielkiej dynastii było dane rządzenie na wyższym lub niższym szczeblu. Niektórzy spośród szlachetnie urodzonych przeznaczani byli do walki. Tak było z Sal’handrilem. Został wychowany na wielkiego albaryjskiego wojownika, by mógł chronić władcę. Został mistrzem we władaniu włócznią, partyzaną, mieczem jednosiecznym, sztyletem, a także w strzelaniu z łuku. Poznał też postawy strategii wojskowej i zarządzania oddziałem. Jego młodość upłynęla w ścisłej dyscyplinie od której się nie uchybiał. Nie omijało go również bogate życie społeczne w pałacu władcy, przyjęcia, pijatyki i hazard. Sal’handril nigdy nie był człowiekiem roztropnym. Rządziło nim poczucie spontaniczności, ekscytacji, siły i wyższości. Dla wielu swoich kompanów był wielką niewiadomą, człowiekiem, którego trzymały się przygody, kłopoty.

Gdy przyszedł czas na wojnę z Erellanem – I Wojna Nomadzka, która miała miejsce w latach 488-489 wg kalendarza erellańskiego udał się wraz ze swoim władcą, by oblegać stolicę Krainy Środka – ówczesne Miasto bez Nazwy. Trzymał straż przy Sh’agili, jednakże jak wiadomo z historii, bitwa skończyła się porażką Albarów dzięki bohaterskiemu podejściu Erellana i Arty. To własnie z ręki Erellana Sal’handril został śmiertelnie raniony.

Po przegranej bitwie ciała Albaryjczyków pochowano w jednym z kurchanów nieopodal miasta, przy skale, gdzie spoczęli długim, ale nie wiecznym snem. Było to bowiem miejsce, w którym w tajmenicy przed wszystkimi spoczywał Kryształ Siły, który zasklepił rany śpiących i nie pozwolił im zasnąć, dopóki nie osiągną swojego celu…

ŻYCIE PO PRZEBUDZENIU

Kryształ Siły podtrzymał przy życiu śniących żołnierzy Alnemana, włącznie z nim samym, jednakże to dopiero próba przedostania się na zewnątrz samego Straszliwego Norigona przebudziła ich ze snu. Było to na 7 lat po objawieniu się Davorki, czyli w roku 1066. Sh’agila wraz ze swymi żołnierzami wyszli z kurchanu budząc powszechny popłoch w Śródgrodziu, a po przedostaniu się do Sanktuarium Peela przy Płaskogrodziu (miejscowość na północ od Śródgrodzia) odzyskali swoje siły witalne lecząc swoje dawne rany z pomocą Róży Peela. Silniejsi niż wcześniej mieli zjednoczyć się z oddziałami Albaryjskimi by raz jeszcze, po 500 latach ruszyć na Śródgrodzie.

Sh’agila opracował plan w wyniku którego miał pozbyć się najistotniejszych osób w Erellanie. Sal’handrilowi dostał się rozkaz wyeliminowania Bermiliona „Białego Proroka”, czego udało mu się dokonać grożąc jego podopiecznej – Wesołej Werii. Bermilion na jakiś czas wypadł z obiegu wydarzeń w Erellanie.

Niespodziewanym faktem było kilkukrotne natknięcie się Sal’handrila na Einara „Ćmę”, co wywołało absurdalną lawinę zdarzeń, nierozstrzygniętych między nimi pojedynków i w końcu rywalizację o to, który z nich miałby być skuteczniejszym wojownikiem. Nikt nie spodziewał się, ze Sal’handril zapragnie życia wolnego od rozkazów despotycznych władców do tego stopnia, że w finalnej bitwie zdecyduje się ramię w ramię z Einarem uderzyć na swojego króla, Sh’agilę. To Sal’handril był tym, który skrócił go o głowę. W nagrodę za ten czyn nowoutworzony Oddział Legendarnych zdecydował się zaprowadzić go do grobu Nelesa, gdzie podarowali mu jego miecz – Miecz Śmierci uznając, że to na niego właśnie czekał, jako powracającego „zza grobu”. Od tego czasu Sal’handril podróżował po Erellanie sam, mierząc się z własnymi myślami oraz z misją jaką zaciągnąl na siebie dzierżąc Miecz Śmierci.

W późniejszych latach, gdy doszło do starcia ze Straszliwym Norigonem, Sal’handril zgodził się również wziąć w nim udział na prośbę Jarindy. We czworo udało im się zakończyć grozę Norigona. Później jeszcze przez jakiś czas Jarinda i Sal’handril współpracowali ze sobą w celu odnalezienia Kryształów i źródła Klątwy Środka, jednak nieskutecznie. Udało im się natomiast odkryć tożsamość Obserwatora z Gór Podniebnych, którym (lub którego wysłannikiem) okazał się być Oki.

W czasie zmagań ze zwiadowcami z Niverdu Sal’handril zdecydował się po raz kolejny pomóc Legendarnym tropiąc i przekazując wiadomość księciu Tyr-Rosowi, a finalnie także zyskał sobie zaufanie namiestnika Okiego, który powierzył mu Krysztął Mądrości do ukrycia, by stał się jedynym, który zna jego położenie.

W obliczu rozpoczynającej się otwartej wojny, jako wyraz wdzięczności za całą pomoc, jaką wyświadczył Sal’handril, został dołączony do Oddziału Legendarnych jako pełnoprawny członek, mimo wyrazów sprzeciwu ze stron wielu spośród notabli i rycerzy Erellanu. Zaraz potem Sal’handril wypełnił ostatni rozkaz króla Jazona Zollisa atakując go potajemnie, by w ten sposób zwolnić Erellan z przysięgi zawieszenia broni wobec Niverdu. Ten fakt był ukryty przed Legendarnymi do czasu, aż odkrył go łotrzyk imieniem Kiyan. Konsekwencje tego czynu jednak pozostały w dalszym ciagu nierozwiązane…

Na grze terenowej w postać Sal’handrila wciela się Franek.