Elena-Vela-Ris – drugie dziecko Eller-Risa i Ganadii-Ris. Matka książąt, która przedłużyła ród Risów w Niverdzie, który to trwa po dziś dzień wraz ze stale panującym cesarzem Eller-Risem.

Elena-Ris była młodą kobietą o pięknej urodzie, która od dziecka była otoczona najlepszą opieką i wychowywana zgodnie z najlepszymi zasadami. Jako córka cesarza Niverdu, miała pewność, że jej przyszłość będzie wyjątkowa i pełna możliwości. Jako nastolatka, Elena była bardzo ambitna i chciała osiągnąć jak najwięcej. Uczyła się ciężko, aby zostać najlepszą z najlepszych, a także brała udział w różnych turniejach i zawodach, w których zawsze starała się wygrać. Jej talent i determinacja zostały dostrzeżone przez wielu, a ona sama została bardzo szanowaną i podziwianą osobą w Niverdzie.

Kiedy Elena dorósła, jej ojciec cesarz Eller-Ris postanowił, że czas ją wydać za mąż. Wśród wielu adoratorów, cesarz wybrał dla niej Patro-Vela, dowódcę armii Niverdu i zarazem krewnego. Elena była zaskoczona i nie była pewna, czy chce poślubić mężczyznę, którego nie znała zbyt dobrze. Jednak postanowiła posłuchać swojego ojca i wzięła ślub z Patro-Velą.

Wiedziona swoją ambicją i chęcią dalszego rozwoju, postanowiła podjąć studia na jednym z najlepszych uniwersytetów w Empir Chor. Nie było to łatwe, ponieważ w Niverdzie kobiety nie miały takich samych możliwości edukacyjnych, jak mężczyźni, ale Elena nie poddała się i dzięki swojej determinacji i pomocy ojca, udało jej się spełnić swoje marzenie. Po ukończeniu studiów wróciła do Niverdu, gdzie została przyjęta na stanowisko dyplomatki w ambasadzie w Empir Chor. Tam poznała swojego przyszłego męża, księcia z rodziny Vela, z którym założyła rodzinę. Elena była wzorem dla wszystkich kobiet w Niverdzie, pokazując, że z determinacją i ciężką pracą można osiągnąć wszystko, niezależnie od płci.

Elena-Vela-Ris, po powrocie do Niverdu zamieszkała w pałacu cesarskim, gdzie miała do dyspozycji własne komnaty oraz służbę. Jako księżna, miała również prawo do udziału w radach i posiedzeniach dotyczących spraw państwowych, jednak ostateczne decyzje podejmował oczywiście jej ojciec, cesarz Eller-Ris. Elena zajmowała się również patronatem nad różnymi instytucjami i organizacjami, takimi jak szkoły, szpitale czy teatry. Elena była również bardzo uważana na dworze i słynęła z elegancji i dobrego wychowania. Jej ubiór zawsze był perfekcyjnie dobrany i dopasowany do okazji, a ona sama zachowywała się z należytą kulturą i grzecznością. Wśród arystokracji cieszyła się również szacunkiem za swoje umiejętności muzyczne i literackie. Elena miała również czas dla swojej rodziny i bliskich. Utrzymywała bliskie relacje z dziećmi i wnukami. W wolnych chwilach lubiła również spędzać czas na świeżym powietrzu, uprawiając jazdę konną czy spacerując po ogrodach pałacowych.

Ogólnie, życie Eleny jako księżnej w Niverdzie było wygodne i pełne luksusów, jednak wiązało się również z pewnymi obowiązkami i ograniczeniami, jakie niesie ze sobą bycie członkiem rodziny panującej. Historia Eleny-Vela-Ris z Niverdu, córki długowiecznego cesarza Eller-Risa, została zapisana w najważniejszych kronikach imperium. Znana była z tego, że była silną i niezależną kobietą, która nie bała się wychodzić poza granice swojego zamku i zajmować się sprawami państwa. Po powrocie do Niverdu po ślubie z księciem z rodziny Vela, Elena stała się jedną z najważniejszych osób w kraju. Zawsze była blisko swojego ojca, służąc mu radą i pomocą w rządzeniu imperium.

Jej życie w zamku w Niverdzie było pełne uroczystości i ceremonii, ale Elena nigdy nie traciła z oczu swoich obowiązków wobec ludu. Regularnie odwiedzała chorych i ubogich, dzieląc się z nimi swoimi bogactwami i dbałością. W ten sposób zyskała sobie ogromne szacunki i uznanie nie tylko wśród arystokracji, ale również wśród prostych ludzi. Jej życie zostało jednak przerwane nagle i niespodziewanie, gdy podczas jednej z podróży po kraju zmarła na chorobę zakaźną. Jej śmierć była ogromnym ciosem dla całego kraju, a szczególnie dla jej rodziny i ojca, cesarza Eller-Risa. Elena zostanie zawsze wspominana jako wzór królewskiej dobroci i poświęcenia dla swojego ludu.