Maykar Konig „Jednoręki” – jego prawdziwe imię brzmi Markur-Ris, potomek w pierwszej linii od Chor-Risa, założyciela Empir Chor, syn Zellosa-Risa, ojciec Septiela, król Erellanu w latach 881-942, członek IV Oddziału Legendarnych, protoplasta rodziny Konigów na tronie Erellanu, Odnowiciel Kraju Nobilitów.

Markur, bo wówczas jeszcze takie imię nosił, urodził się i wychwał w Empir Corkyia, czyli stolicy kraju Nobilitów w Sferze Wyższej. Obdarzony był wydłużonym życiem w porównaniu z ludźmi Środka, miał możliwość dożyć do około 200 lat. Był synem Zellosa-Risa i następcą tronu Empir Chor. Mimo, że starannie wychowywany z uwzględnieniem jego przyszłości. Markur jednak żył w sporej pogardzie od swojego ojca-króla, który zdecydowanie lepszy kontakt miał z siostrą Markura – Mayką. Markur przede wszystkim nie mógł znieść wyzysku, jaki Zellos wprowadzał w stosunku do swojego ludu. Jego poczucie wyższości i pogarda dla ludów innych niż Nobilici, a czasem nawet wobec Nobilitów były zdaniem młodego Markura nie do przyjęcia. Być może właśnie dlatego pełen ideałów młody jak na swój wiek, bo będąc około 40-tki, opuścił rodzinny dom i przekroczył wrota Empir Corkyia, by trafić do Rony i do Królestwa Erellanu.

Tam szybko zauważony i doceniony przez członków IV Oddziału Legendarnych, został szybko przyjęty na jego członka. Ludy Rony nie znały jeszcze wówczas Nobilitów, ich wyższej wytrzymałości, talentu do walki, dyscypliny, siły i szybkości. Młody Markur, który na potrzeby swojej ucieczki przyjął imię po siostrze – Maykar, został członkiem Oddziału Legendarnych, gdzie pod patronatem Igiego i starszego już Anchandrela dorósł również do bycia bohaterem. W krótkim czasie Maykar dowiódł swojej przydatności a nawet geniuszu w IV Wojnie Nomadzkiej zagrażającej królestwu. Dla Legendarnych piastujących wówczas najwyższe stanowiska państwowe nie było wątpliwości, że ten chłopak powinien zostać nowym królem Erellanu, zupełnie jakby urodził się właśnie do tego celu, podobnie jak przed laty młody Erellan Erya Drakonis.

Po śmierci króla Peela Drakonisa, królem obwołano Maykara. Ten mimo początkowego oporu, szybko przyzwyczaił się do nowej funkcji i zabłysnął jako król sprawiedliwy, dobry, energiczny, błyskotliwy i przede wszystkim chciany. Pośłubił córkę Anchandrela z Gór Podniebnych – Anche.

Za panowania Maykara zorganizowano pierwszy Wielki Turniej Rony, w którym wzięli udział nie tylko żołnierze i wojownicy z 9 królestw Rony, ale także Legendarni i sam król Maykar. Jednakże w walce półfinałowej, którą odbył ze swoim oficerem Bernadinem stracił prawą rękę. Nie zrezygnował z turnieju. Wkrótce po zaleczeniu ran wystąpił w walce finałowej i zwyciężył Ibromeasza – przybysza z kraju Dreaptów, zostając tym samym pierwszym czempionem Rony i dowodząc przewodniemu statusowi Erellanu pośród pozostałych krajów Starego Kontynentu. W zamian za stratę ręki, Bernadin ofiarował królowi Tarczę Antymagiczną, jedyny w swoim rodzaju artefakt chroniący posiadacza przed wszelkimi wpływami magicznymi. Tarczę tę Maykar nosił zawsze w walce na plecach, a przeprosiny Bernadina przyjął – pozostali przyjaciółmi do końca życia.

Za jego panowania Erellan przetrwał i zwyciężył wojnę z Dreaptami, kilka pomniejszych najazdów Barbarzyńców, ale największą potyczkę jaką Maykar zmuszony był stoczyć, była jego powracająca przeszłość i rodzina pozostawiona w Empir Corkyia. Do tej konfrontacji poniekąd został zmuszony przez tę samą osobę, która wcześniej pozbawiła go ręki – Bernadina. Obaj zmierzyli się z Zellosem-Risem i jego rycerzami obalając starego króla i oddając tron Corkyii w ręce Mayki, siostry Maykara. Niestety niedługo później uwolniony został dawny „zły duch” Nobilitów, Chorus (Chor-Ris), by w postaci przywróconego do życia stawił czoło buntowi przeciwko swojemu narodowi. Chorus niczym zły czarnoksiężnik napadł samodzielnie na Śródgrodzie (stolicę Erellnu), by siać tam chaos, zniszczenie i zarazę. Maykar podjął walkę z Chorusem w pojedynku w imieniu swojego ludu, co nieszczęśliwie dla niego skończyło się przegraną. Walkę dokończył Bernadin (Neles), który przybył na miejsce zdarzenia zbyt późno. Umierający w ramionach Bernadina Maykar powierzył mu wychowanie swojego syna – Septiela, do czego jednak nigdy nie doszło z powodu uprzedzenia królowej Anche do postaci Bernadina. Maykar Konig Jednoręki zmarł w 942 roku pozostawiając swoich poddanych w wielkim smutku.