Dynastia Drakonisów – dynastia pierwszych władców Erellanu, jako królestwa, rządząca w latach: 489-885 wg kalendarza erellańskiego, a czas ten obejmował panowanie jedynie czterech władców, ze względu na smoczą krew, płynącą w żyłach drakonisów, która wydłużała życie każdego z nich.

Pierwszym władcą Erellanu, jako król, był Erellan, znany w Środku również pod imieniem Erya Drakonis – co oznacza „Smoczą Krew”. Był dobrym, sprawiedliwym, radosnym, odważnym i walecznym królem. Za jego życia królestwo powstało, a później rozwijało się. Erellan zawarł przymierza ze smokami gnieżdżącymi się w górach, z Podniebnymi z Pahadan Ukalo, z Suminami poprzez Meliasza Młodszego, a w końcu również (po trzech wygranych wojnach) z Albaryjczykami, za pośrednictwem wielkiego wezyra Elbracha, z którym się zaprzyjaźnił. W czasie swojego panowania przegrał tylko jedną bitwę, a mianowicie z Barvatami. Był również założycielem I i II Oddziału Legendarnych, czyli bohaterów służących królestwu własnym poświęceniem i niezwykłymi czynami. Erellan miał trzech synów, z czego pierwszy – Macha, zginął w zasadzce gdy miał 17 lat, drugi Mattan władał królestwem Erellanu i trzeci Peel również miał tę możliwość, nawet przez dużo dłuższy czas.

Król Mattan zwany Rozrzutnym, jako środkowy syn Erellana, upomniał się o tron jeszcze za życia ojca. Ten jako że był schorowany i nie chciał trzymać władzy tylko dla siebie aż do swojej śmierci zgodził się ustąpić z tronu. Mattan z dumą objął władzę (rządził w latach 644-679), jednakże nie był tak honorowy, rycerski i wspaniałomyślny jak ojciec. Z początku oczywiście nie było to dostrzegalne, dopiero z czasem, w sytuacjach na które ojciec by nie przystał, w walkach z których by się nie wycofał, Mattan zawierał układy, które rzadko kiedy były korzystne dla królestwa, a to zaczęło ubożeć, maleć, a ludzie biednieć. Niezadowolenie rosło, co zmieniało się nawet w nieśmiałe, a zawsze dławione bunty. Dopiero, gdy podczas jednego z nich przekonano starego Erellana, by ten wrócił na tron dla dobra królestwa, z pomocą legendarnych obalono Mattana, a jego ojciec objął władzę na powrót, aż do roku 748, gdy w końcu zmarł ze starości.

Dalej przyszedł czas na rządy Peela Drakonisa w latach 748-883, gdyż jego życie również było znacznie wydłużone działaniem smoczej krwi. Peel zakończył wszystkie niekorzystne układy. Sam poświęcił się pracy na rzecz królestwa. Przyjął również święcenia kapłańskie (kapłan Stworzyciela), a wraz z nimi śluby czystości, co rzecz jasna kończyłoby władanie Drakonisów w Erellanie. Lud choć niechętnie, musiał się na to zgodzić. Peela jednak darzono ogromną miłością i poważaniem – nawet bardziej niż jego ojca, Erellana. Mówiono, że nigdy jeszcze nie urodził się władca tak łagodny, dobry, święty i wspaniałomyślny. Peel zachowywał pokój w Królestwie Środka przez większość życia. Dopiero pod jego koniec, gdy Albarowie złamali sojusz i zebranymi ogromymi siłami zaatakowali Erellan po raz czwarty, Peel poprowadził lud do boju, a sam w geście pełnego oddania się królestwu zasłonił wejście do sali tronowej własną piersią i zginął z rąk wroga. Zmarł w opinii świętości, stąd będzie zapamiętany, jako Peel Święty Drakonis.

Choć dynastia Drakonisów zakończyła się, jako rodzina rządząca Erellanem, to ród nie wygasł, bowiem Mattan, wygnany powędrował na północ, gdzie odnalazł lud Dreaptów. Tam pojął za żonę jedną z czarodziejek i z nią miał syna Primula, a później kilka córek. Primul z kolei miał dwie córki: Katiaszę i Lurigę. Luriga była potężną czarodziejką i cieszyła się długim życiem w Razen Deisz. Z jej przyczyny jednak została spalona Akademia Magiczna Otesz Mistika i Drakonisowie mieli przepaść. Krążyły jednak przypuszczenia, że Luriga miała dziecko, które osierociła w roku 1039. Ślad po nim jednak zaginął.

Obecnie wiadomo, ze jest jeden żyjący Drakonis imieniem Rey. Ten został jednak wychowany przez rodzinę Suminów, która adoptowała go jako małego chłopca – sierotę. Nie wiadomo kim byli jego rodzice, jednakże wrodzona moc magiczna Reya wskazuje, że musi pochodzić z dawnego rodu królewskiego.