Mattan Drakonis – król Erellanu władający w latach 665-694, drugi syn Erellana Eryi Drakonisa, pod koniec jego panowania nadano mu przydomek „Rozrzutny” z uwagi na podejmowanie niekorzystnych sojuszów i trwonienie majątku z królewskiego skarbca na sprawy nieistotne dla dobrego prosperowania królestwa. W roku 694 Mattan został przepędzony ze Środka przez własnego ojca. Mattan, jak jego ojciec i bracia, cieszył się wydłużonym życiem, które trwało od 506 do 712 roku erellańskiego.

Mattan nie był królem złym, natomiast nie był również mądry, a w zestawieniu ze swoim poprzednikiem i następcą wypadł na kartach historii po prostu niekorzystnie. Od małego Mattan dorastał w cieniu swojego starszego brata, Machy. Chociaż nie brakowało mu ani uwagi ojca, ani należytego wykształcenia, to pragnął za wszelką cenę udowodnić swoją wartość. Jego zapędy powstrzymała wczesna śmierć Machy, ale brak możliwości sprawdzenia się i porównania do starszego brata dały o sobie znać później. Mattan jako królewicz Erellanu miał zostać następcą tronu Królestwa Środka, ale nosił również tytuł księcia Erellanu Wschodniego, którym zarządzał przez okres niemal 150 lat. Księstwo wschodnie nie doczekało się jednak swoich czasów świetności. Podczas gdy pozostałe części królestwa rozwijały się dzięki wciąz powstającym nowym miejscowościom, miejscom pracy, wydobycia surowców i handlu, to na wschodzie Erellanu nic specjalnie się nie działo. Mattan zadbał jednak by należycie odgrodzić Erellan do zagrożenia ze strony Albarów, a mury, które wybudował, stoją po dziś dzień.

Mattan nie mógł doczekać się swoich rządów, gdyż nie zanosiło się, jakoby długowieczny król Erellan miał odejść z tego świata. Jednakże, gdy władca zachorował, a wiek jego był przecież słuszny, Mattan uprosił swojego ojca o przekazanie mu władzy. Erellan chcąc dogodzić synowi zgodził się. I tak rozpoczęły się 30-to letnie rządy niemłodego już króla Mattana zwanego rozrzutnym. Mattan doprowadził do krótkotrwałego pokoju z Albarami sprzedając im sporą część wschodnich ziem królestwa, a także ziem południowo-wschodnich. Albarowie przysięgli nie atakować Mattana, dopóki ten zasiada na tronie i tak też się stało. Ponadto za czasów rządu Mattana wzrosła w królestwie korupcja i zaczęło szerzyć się bezprawie. Nowy król nie dbał o sprawy moralności, uważał, że prawdziwą siłą mężczyzny jest jego umiejętność radzenia sobie w okolicznościach sprzyjających i niesprzyjających. W taki właśnie sposób wyglądały jego rządy – na lawirowaniu między dworzanami, poddanymi, a wrogami. Jednakże niezadowolenie stopniowo narastało. I tak, gdy doszło w końcu do buntu szlachty, gdy okazało się, że duża część dochodów dworu z handlu na wschodzie zmalała, a południowy trakt został zamknięty z uwagi na ciągłe napaści Albarów tuż poza jego granicami, doszło do buntu. Powstałe niedawno prywatne armie szlachciców uderzyły na drużyny wierne królowi. Doszło do krótkiej i na szczęście prawie bezkrwawej wojny domowej. Bardzo szybko zareagował stary król – Erellan. Udało się przekonać atakujących, żeby nie zabijano poległego Mattana, ale sam zmuszony był wysłać swojego syna na wygnanie w roku 694.

Mattan udał się, nie bez sporego majątku, na południe, gdzie osiadł w nieznanym jeszcze wtedy w Erellanie mieście zwanym Inceput Dreapta, należącym do mrocznego ludu Wygnańców. Tam Mattan założył rodzinę i spłodził syna, któremu dał imię Primul. Mattan zmarł w 712 roku z dala od królestwa i poddanych, ale w bliskości swojej nowej rodziny.