II Wojna Nomadzka — czyli kolejne zbrojne starcie w agresji Albarów skierowanej przeciw Erellanowi, do którego doszło w latach 538–550, za czasów panowania króla Erellana.

Wojnę rozpoczął kolejny z wezyrów albaryjskich z dynastii Alnemanów – Thaleb III Alneman, wraz ze swoim potężnym czarownikiem o imieniu Fawda. Należy tutaj wspomnieć, że Albarowie już od jakiegoś czasu parają się magią wielobarwną, mieszając w różnym stopniu barwy podstawowe i tworząc magiczny chaos, swoją pracę oddając Demonowi Środka (chodzi oczywiście o Egos, jednak Albarowie nie znali jej pod tym imieniem). Tacy czarownicy potrafią rzucać zaklęcia i klątwy, które są potężne w swej mocy, lecz zupełnie nieprzewidywalne, wprowadzając chaos w zastępach swoich przeciwników.

Uzbrojeni w taką magię Nomadzi po raz drugi zaatakowali Erellan i miasto Śródgrodzie. Tym razem zadali sobie trud, by zaatakować od zachodu, przebywszy statkami Morze Środkowe, a wędrując przez Środek znacznie uszczuplili zachodnie granice Erellanu.

Podczas jednej z bitew pod miastem, czarownik Fawda zmierzył się w pojedynku z głównym czarodziejem Środka i prawą ręką Erellana Drakonisa, o imieniu Nuha. Mimo zaciętego starcia magów i mądrości Nuhy, Fawda zwyciężył używając swojej strasznej magii i przemieniając Nuhę w człekokształtnego jaszczura. Podobnie stało się z uczniami Nuhy oraz jego sługami, tak, że każdy z nich nabrał większych lub mniejszych zwierzęcych kształtów. Czarodzieje jednak nie poddali się ku zdziwieniu Fawdy i w jednej z późniejszych bitew parę miesięcy później byli w stanie przeprowadzić kontratak. Fawda poległ, odbierając albaryjskim żołnierzom morale. Wojna wkrótce skończyła się zwycięstwem Królestwa Środka.

Niestety, magii Fawdy nie dało się cofnąć. Cały rok czarodzieje usiłowali znaleźć sposób na przywrócenie się do ludzkiej postaci, ale bez skutku. Mimo wsparcia i akceptacji ze strony króla, postanowili odejść do miejsca, gdzie będą mogli żyć w spokoju bez niechcianych spojrzeń i odrzucenia. Udali się na wschód i dotarli do Smoczej Dżungli, gdzie ku ich zaskoczeniu powitano ich niczym wysłańców Tarakotl, jaszczurokształtnego anioła, którego nadejścia oczekiwali.

Wezyr Thaleb III Alneman nie zginął w czasie wojny. Wrócił z pozostałymi do Albaryi i do swojej siedziby w Kenethet w roku 550. Już niebawem jego potomkowie spróbują raz jeszcze zająć Środek.