Marcinowy Kocioł – to największa erellańska kuźnia położona na wschód od Śródgrodzia wewnątrz ogromnej skalistej kotliny, z której wydobywają się gorące opary. Kuźnia nazywana jest „Marcinową” gdyż jej założycielem był najsłynniejszy kowal z czasów króla Erellana – Martinus. Obecnie kuźnia jest nieczynna, choć wszystkie maszyny są sprawne.

Martinus założył swoją kuźnię w połowie VI wieku erellańskiego. Nie był to jego pierwszy warsztat. W całym królestwie miał ich wiele, a jego sieć kuźni stała się podstawą do powstanie późniejszej Gildii Rzemieślników. wyroby Martinusa oznaczane były specjalnym grawerem litery „M” wykonanym metodą, jaką nie umieli się poszczycić inni kowale Rony, dzięki temu jego produkty były nie do podrobienia, a za jakość Marcinowej stali płaciło się wiele. Największym jednak dziełem Martinusa była największa z jego kuźni, czyli Kocioł. Tak właściwie to była to cała miejscowość lub aglomeracja wokół której tworzyły się wioski i mniejsze szlaki handlowe. Kocioł korzystał z naturalnej kotliny położonej w tym miejscu, ale mimo tego kopano jeszcze głębiej. Okazało się bowiem, że jest to głęboko położony wulkan, a nisko położona warstwa magmy jest wciąż aktywna. Korzystano więc z tego zjawiska jak z gigantycznego kuźnianego pieca. W Kotle pracowało nieustannie kilkuset specjalistów od wydobycia, wyrabiania, kształtowania stali, grawerowania, ale również inni rzemieślnicy czerpiący z niezwykłych stalowych wyrobów. Król Erellan i jego synowie zaopatrywali siebie i dwór wyłącznie w stal Martinusa.

Kocioł funkcjonował aż do czasów króla Maykara. Niestety później, z uwagi na wojny, które przytłoczyły Erellan, kuźnię zamknięto. Przez pewien czas jeszcze podczas okupacji Magnatów z Empir-Est uruchomiono w niej wydobycie na rozkaz księcia Wacharosa-Istona, ale wkrótce po jego klęsce, kuźnię znów zamknięto, tym razem już na dobre
.